Zaman bir bardak su boşalıveriyor zaman aynasından.
Hayat nedir ki ölümü ve ölüleri özlemedikten sonra.
Sen hangi hâtırayı sakladın bilmiyorum ama benim biriktirdiklerimin bir adı yok hâlâ.
Benim için perdelerin ardında sırlar...
Belki buna inanmazsın biliyorum ama zaten bir meçhule teslim olmak değil mi sevgi de?
Bu hayâtı hiç anlayamadım. İnsanları anlayamadım. Hep güçlü insanlar mı yükseltir birbirini? Yaralılar birbirinin motorunu mu bozar?
Maden öyle…
Neden ıssız insanlar?
Neden sokaklar böylesine sessiz, dipsiz, heyula. Yuvalar soğuk, yüzler donuk, anne baba, karı koca, evlat, dost arkadaş rolü yapıyor birbirine?
Madem mutlular mutlularla beraber, neden böylesine melankolik insanlar gizlilerinde?
Gerçekten sevebiliyor mu insanlar birbirini?
Gerçekten dost olabiliyorlar mı?
Gerçekten kaşıkla verip kepçeyle almayan var mı?
Gerçekten iyi ettiğini bozmayan, yıkmayan var mı?
Gerçekten önemsiyor mu insanlar birbirlerinin yaralarını?
İyileşmesinden umut kesilmiş bir hasta gibi…
Bu dünyada şimdiye dek öğrendiği bütün doğrulara veda eder gibi…
Sevebiliyor mu?
Neye yarar sevgi yoksa geçmişte yaşanan şeyler?
Neye yarar sevgi yoksa dünyanın çamuruna yapışıp kalıyor herşey!
Sevgi yoksa kimin gidecek bir yeri var ki?
Sevgi yoksa ne anlamı var ki bu hayatın?
İsmi var cismi yok sanki her şeyin!
Sevgi gerçekten yok belki de artık terk etti yeryüzünü.
Belki de bu yüzden bir hayatı yok bunca hayâtın.
Belki de bu yüzden yok sonu dostlukların.
Belki de bu yüzden kul sohbetleri yapıyor herkes birbiriyle.
Belki de hep bu yüzden kim nereden aşağı çekiliyorsa kendisini seveni, elini uzatanı da oradan aşağı çekmeye çalışıyor.
Belki de bu yüzden birbirini çekiştiriyor, kuyusunu kazıyor dost bilinenler!
Bir paçavra gibi harcanıyor en küçük menfaat ilişkisine.
Sanki gidecekleri bir yerleri kalmamış insanların.
Kendileriyle birlikte kirlensin istiyorlar bütün evren de…
Böyleyken sevdiğini ve sevildiğini söylemek bu zamanda boş iddia...
Saliha Malhun
Kaleminize bereket. Elinize sağlık